ستاره ها
سه شنبه, ۱۳ مرداد ۱۳۹۴، ۰۷:۰۹ ب.ظ
در شبی صاف و بدون ابر ، شاید بدون دوربین یا تلسکوپ هم بتوانید بیش از دو هزار ستاره را در آسمان ببینید . اما اگر از یک تلسکوپ یا دوربین استفاده کنید ، می توانید هزاران ستاره را در آسمان شب ببینید که نورشان بیش از اندازه ضعیف است و با چشم غیر مسلح نمی توان آن ها را دید .
بسیاری از ستاره ها در ظاهر مجموعه هایی را تشکیل می دهند که صورت های فلکی نام دارند . ستاره شناسان عهد باستان ، این مجموعه ی ستاره ها را بر پایه ی شکل ظاهری خاصی که داشتند ، نام گذاری می کردند . از میان صورت های فلکی ، تعداد کمی از آن ها مهم و بسیار معروفند که می توان صورت های فلکی اسد و عقرب را نام برد .
شناخت ستاره ها
ستاره ها نیز مانند خورشید ، کره هایی از گاز های داغ آتشین هستند که انرژی خود را به صورت انرژی نورانی و گرمایی و دیگر انواع تابش پخش می کنند . اندازه ی ستاره ها یکسان نیست . قطر ستاره های غول پیکر به صد ها میلیون کیلومتر می رسد ، در حالی که اندازه ی ستاره های نوترونی کم و بیش به اندازه ی یک شهر است .
ستاره ها به دلیل فاصله ی بسیار زیادشان ، خیلی کوچک به نظر می رشند . نور نزدیک ترین ستاره به زمین ، یعنی آلفای قنطوروس ، چهار سال طول می کشد تا به ما برسد . به همین دلیل ستاره شناسان می گویند این ستاره چهار سال نوری با ما فاصله دارد .
زندگی و مرگ ستاره ها
ستاره ها نیز مانند جانداران متولد می شوند ، زندگی می کنند و سرانجام می میرند . ستاره ها از توده ابری از گاز و غبار موجود در فضا تشکیل می شوند که سحابی نام دارد . نیروی گرانش موجب می شود بخشی از این ابر بزرگ گاز و غبار ، در هم فرو ریزد و در اثر همین فرو رفتن و فشرده شدن ، کره ای چگال تر ( سنگین تر ) را پدید می آورد . دمای این توده ی فشرده در مرکز آن به اندازه ای زیاد می شود که درون آن واکنش های هسته ای روی می دهد و سرانجام در پی آزاد شدن مقدار بسیار زیادی انرژی ، ستاره متولد می شود و شروع به درخشیدن می کند . مدت زمان زندگی یک ستاره و چگونگی مرگ آن به اندازه ی ستاره بستگی دارد . ستاره ای مانند خورشید پیش از آن که به پایان عمرش برسد ، تا ده میلیارد سال هم به درخشیدن خود ادامه می دهد . این ستاره پیش از مرگش منبسط می شود و به ستاره ی بزرگی به نام غول قرمز تبدیل می شود و رفته رفته به صورت یک کوتوله ی سفید در می آید .
ستاره های بزرگ تر عمر کوتاه تری دارند . زمانی که چنین ستاره هایی می میرند ، منبسط می شوند و جثه ای بسیار بزرگ پیدا می کنند که ابر غول نام دارد ، سپس انفجار بسیار بزرگی روی می دهد که ابرنواختر نام دارد و تکه های آن به اطراف پخش می شوند . در اثر این انفجار ، هسته ی ستاره فرو می ریزد و ستاره متراکم می شود و شاید به ستاره ی نوترونی بسیار چگال تری تبدیل شود که جرم یک سر سوزن از این ستاره به میلیون ها تن می رسد . با این که هسته ی ستاره به کلی ناپدید می شود و ناحیه ای با جاذبه ی بسیار زیاد به وجود می آورد که سیاهچاله نام دارد . نیروی جاذبه ی سیاهچاله ها به قدری زیاد است که حتی نور هم نمی تواند از میدان گرانش آن بگریزد . اختر شناسان بر این باورند که سیاهچاله ها انرژی کهکشان های فعال و پر انرژی را فر اهم می آورد .
ستارگان ، اندازه های گوناگونی دارند ؛ کوچک ترین ستاره در این تصویر ، خورشید است که کوچک ترین ستاره است .
یک ستاره ی سرخ ابر غول ، هزاران برابر از خورشید ما بزرگ تر است .
بسیاری از ستاره ها در ظاهر مجموعه هایی را تشکیل می دهند که صورت های فلکی نام دارند . ستاره شناسان عهد باستان ، این مجموعه ی ستاره ها را بر پایه ی شکل ظاهری خاصی که داشتند ، نام گذاری می کردند . از میان صورت های فلکی ، تعداد کمی از آن ها مهم و بسیار معروفند که می توان صورت های فلکی اسد و عقرب را نام برد .
شناخت ستاره ها
ستاره ها نیز مانند خورشید ، کره هایی از گاز های داغ آتشین هستند که انرژی خود را به صورت انرژی نورانی و گرمایی و دیگر انواع تابش پخش می کنند . اندازه ی ستاره ها یکسان نیست . قطر ستاره های غول پیکر به صد ها میلیون کیلومتر می رسد ، در حالی که اندازه ی ستاره های نوترونی کم و بیش به اندازه ی یک شهر است .
ستاره ها به دلیل فاصله ی بسیار زیادشان ، خیلی کوچک به نظر می رشند . نور نزدیک ترین ستاره به زمین ، یعنی آلفای قنطوروس ، چهار سال طول می کشد تا به ما برسد . به همین دلیل ستاره شناسان می گویند این ستاره چهار سال نوری با ما فاصله دارد .
زندگی و مرگ ستاره ها
ستاره ها نیز مانند جانداران متولد می شوند ، زندگی می کنند و سرانجام می میرند . ستاره ها از توده ابری از گاز و غبار موجود در فضا تشکیل می شوند که سحابی نام دارد . نیروی گرانش موجب می شود بخشی از این ابر بزرگ گاز و غبار ، در هم فرو ریزد و در اثر همین فرو رفتن و فشرده شدن ، کره ای چگال تر ( سنگین تر ) را پدید می آورد . دمای این توده ی فشرده در مرکز آن به اندازه ای زیاد می شود که درون آن واکنش های هسته ای روی می دهد و سرانجام در پی آزاد شدن مقدار بسیار زیادی انرژی ، ستاره متولد می شود و شروع به درخشیدن می کند . مدت زمان زندگی یک ستاره و چگونگی مرگ آن به اندازه ی ستاره بستگی دارد . ستاره ای مانند خورشید پیش از آن که به پایان عمرش برسد ، تا ده میلیارد سال هم به درخشیدن خود ادامه می دهد . این ستاره پیش از مرگش منبسط می شود و به ستاره ی بزرگی به نام غول قرمز تبدیل می شود و رفته رفته به صورت یک کوتوله ی سفید در می آید .
ستاره های بزرگ تر عمر کوتاه تری دارند . زمانی که چنین ستاره هایی می میرند ، منبسط می شوند و جثه ای بسیار بزرگ پیدا می کنند که ابر غول نام دارد ، سپس انفجار بسیار بزرگی روی می دهد که ابرنواختر نام دارد و تکه های آن به اطراف پخش می شوند . در اثر این انفجار ، هسته ی ستاره فرو می ریزد و ستاره متراکم می شود و شاید به ستاره ی نوترونی بسیار چگال تری تبدیل شود که جرم یک سر سوزن از این ستاره به میلیون ها تن می رسد . با این که هسته ی ستاره به کلی ناپدید می شود و ناحیه ای با جاذبه ی بسیار زیاد به وجود می آورد که سیاهچاله نام دارد . نیروی جاذبه ی سیاهچاله ها به قدری زیاد است که حتی نور هم نمی تواند از میدان گرانش آن بگریزد . اختر شناسان بر این باورند که سیاهچاله ها انرژی کهکشان های فعال و پر انرژی را فر اهم می آورد .
ستارگان ، اندازه های گوناگونی دارند ؛ کوچک ترین ستاره در این تصویر ، خورشید است که کوچک ترین ستاره است .
یک ستاره ی سرخ ابر غول ، هزاران برابر از خورشید ما بزرگ تر است .
برای آشنایی با موارد مرتبط دیگر مطالب وبسایت فیزیک برای زندگی را ببینید ...
نظر شما در مورد این مطلب چیست ؟ در بخش نظرات منتظریم !
با فیزیک برای زندگی همراه باشید ...
نیلوفر
