انرژی گیاهی

انرژی گیاهی » انرژی ای است که از مواد گیاهی مانند چوب به دست می آوریم . این انرژی به صورت انرژی شیمیایی در گیاهان ذخیره شده است . به این مواد گیاهی " بیومس " یا زیست توده ( توده ی زیستی ) می گویند . هم اکنون برای تولید گرما ، الکتریسیته و تهیه ی انواع سوخت های وسایل نقلیه از مواد گیاهی استفاده می کنیم . چوب از شناخته شده ترین منابع انرژی زیستی به شمار می رود .

هزاران سال است که مردم برای فراهم کردن گرمای خود از هیزم استفاده می کنند . با این کار بسیاری از جنگل های جهان نابود شده اند . در روش نوین استفاده از انرژی زیستی ، این منبع انرژی به عنوان یک منبع انرژی تجدید پذیر ( نو شدنی ) به کار می رود ، زیرا با کاشت نهال می توان جنگل ها را نوسازی کرد . هر چند در اثر سوزاندن مواد گیاهی ، دی اکسید کربن در هوا پخش می شود ، اما گیاهانی که می کاریم و جایگزین آن ها می کنیم ، گاز کربن دی اکسید را برای رشد خود دوباره جذب می کنند .

منابع زیست توده

تقریباً همه ی گیاهان ، از چوب و برگ های گیاهان گرفته تا مقوا ( که از خمیر کاغذ به دست می آید ) را می توان یک منبع انرژی زیستی به شمار آورد . بعضی از توده های زیستی از پس مانده های مواد جنگلی ( تراشه ها و خرده های چوب )  ، کشاورزی ( کاه ) ، صنعتی ( کاغذ ) و فضولات جانوران تشکیل می شوند و بعضی دیگر هم تنها از گیاهانی به دست می آیند که فقط برای تولید انرژی کاشته می شوند و آن ها را گیاهان زراعی ویژه ی انرژی یا علوفه های انرژی زیستی می نامند . این دسته شامل گیاهانی مانند خیزران و درختانی مانند بید می شود که رشد بسیار سریعی دارند . در آینده گیاهانی را پرورش می دهند که اصلاح ژنتیکی شده انمد و با این کار امکان تولید توده های زیستی بیش تری فراهم می شود .

سوزاندن زیست توده

بعضی از منابع انرژی زیستی را به عنوان سوخت می سوزانند تا انرژی نهفته در آن ها آزاد شود . هم چنین از این نوع انرژی های زیستی در مراکز تولید نیروی برق به جای سوخت های فسیلی استفاده می کنند . در آینده نیز این مواد را همراه با زغال سنگ در کوره های پیشرفته می سوزانند .

بعضی از کارخانه های تولید الوار و مجتمع های تولید کاغذ ، برای تولید گرما و الکتریسیته از دور ریز چوب ( مانند خاک اره و خرده های چوب ) به عنوان سوخت استفاده خواهند کرد .

سوخت های زیستی

مواد زیستی را نیز می توان به سوخت های مایع یا گاز تبدیل کرد که سوخت های زیستی نامیده می شوند . مانند الکل ، سوخت های مایع ویژه ی موتور های دیزل ، هیدروژن و متان . از تخمیر کردن مواد قندی موجود در مواد گیاهی مانند ذرت و نیشکر می توان الکل به دست آورد . کارشناسان در پی یافتن راه های تازه ای برای تهیه ی الکل از الیاف گیاهان و مواد قندی هستند . از دانه های روغنی گیاهان و ضایعات روغن پخت و پز هم می شود سوخت مایع موتور های دیزل را به دست آورد .

هر دو نوع سوخت مایع حاصل از تخمیر مواد غذایی ( مانند الکل و دیزل ) را می توان به تنهایی یا مخلوط با بنزین و گازوئل در وسایل نقلیه به کاربرد و انتشار مواد آلاینده ی زیان آور را در هوا تا اندازه ای کاهش داد . در برزیل الکل حاصل از تخمیر نیشکر ، یک چهارم سوخت مصرفی وسایل نقلیه را فراهم می کند . هم چنین با گرم کردن توده اهای زیستی در کوره هایی با دمای بسیار زیاد ، در نبود اکسیژن ، می توان گاز هیدروژن و متان به دست آورد که محصول این فرایند ، بیوگاز نامیده می شود . در اثر تجزیه و پوسیدن مواد زیستی به طور طبیعی نیز گاز متان تولید می شود . هیدروژن و متان را می توان به عنوان سوخت در توربین های گازی یا کوره ها به کار برد و الکتریسیته تولید کرد .

یک نیروگاه بهره برداری از انرژی زیست توده ( بیومس )

 

نظر شما در مورد انرژی گیاهی چیست ؟ در بخش نظرات منتظریم !

با فیزیک برای زندگی همراه باشید ...

شیخ بهایی ، استفاده شیخ بهایی از انرژی زیست توده ( بیومس )

بهاء الدین محمدبن حسین عاملی معروف به شیخ بهایی در سال 925 هجری شمسی در بعلبک لبنان به دنیا آمد و اندکی بعد به جبل عامل رفت که در آن زمان ز مر کز مهم شیعه بود. در زمانی که شیخ بهایی تقریباً ١3 سال داشت، گروهی از هل سنت به آز ر و ذیت شیعیان آن منطقه پرداختند و چنین شد که بهاء لدین به همر ه پدر به قزوین کوچ کرد که در آن زمان پایتخت صفویان و یکی از مراکز مهم شیعه بود. شیخ بهایی در همین شهر فارسی را آموخت و تا 3١ سالگی در همین شهر سکنی گزید و سپس به امر شاه تهماسب عازم هرات شد و منصب شیخ لاسلامی هرات را که مهمترین منصب روحانیت آن زمان بود برعهده گرفت. پس از آنکه شاه عباس اول برتخت سلطنت نشست، پایتخت را از قزوین به اصفهان
منتقل کرد و شیخ بهایی نیز به صفهان کوچ کرد. سپس به امر شاه عباس منصب شیخ الاسلامی اصفهان ار برعهده گرفت. از شیخ بهایی بیش از ١00 رساله و کتاب در حوزه های مختلف علوم دین و غیر آن به زبان های فارسی و عربی برجای مانده ست. گفته شده ست شیخ بهایی در ریاضی و معماری مهندسی هم دستی بر آتش داشت. برخی پژوهندگان بر این عقیده اند که تعدادی از بناهای معروف دورهٔ صفویه نتیجهٔ تدبیر و طراحی او بوده است، گرچه برخی دیگر از پژوهشگران با این امر موافق نیستند. مشهورترین ساخته منتسب به شیخ بهایی، کورهٔ مشهور و در حمام موسوم به شیخ بهایی بوده است. این کوره تنها با یک شمع، آب حمام را گرم می کرد. در واقع طبق طراحی، فاضلاب شهر به وسیلهٔ لوله هایی در مخزنی جمع آوری می شد. از ین فاضلاب گاز متان متصاعد می شد که گازی قابل اشتعال است. سپس ین گاز به محل شمع هدایت می شد و چون فاضلاب همواره وارد مخزن می شد، شعلهٔ شمع برافروخته باقی می ماند. شمع، مخزن آبی از جنس طلا را گرم می کرد که انتخاب طلا به دلیل رسانایی بالای آن در انتقال گرماست. شیخ بهایی علاوه بر علوم طبیعی، در سیاست، ادبیات، فلسفه، عرفان و فقه نیز سرآمد دوران خود بود و چنان که آمد است منصب شیخ لاسلامی را نیز برعهده داشت. از شاگردان معروف شیخ بهایی می توان به ملاصدرای شیرازی و ملامحسن فیض کاشانی اشاره کرد. شیخ بهایی در سال ١000 هجری شمسی در اصفهان درگذشت و بنا به وصیت خویش در مشهد به خاک سپرده شد.